ROZDZIAŁ PIERWSZY

Z tego co mówią minęły trzy dni. Oznacza to, że mam dziewięć lat. Potrafię już czytać, rysować i mówić. Moja mama żyje już dwunasty dzień, czyli ma trzydzieści sześć lat. Tata ma ich czterdzieści dwa. Jestem ich jedynym synem. Dziś pierwszy dzień szkoły.

- Mike! Chodź, bo się spóźnisz. – Mama odrywa mnie od myśli.

- Już idę. Tylko muszę się spakować. – odpowiadam. Szybkim ruchem wrzucam książki do plecaka i zbiegam na dół do mamy.

Szkoła to trzypiętrowy budynek, ogrodzony zieloną siatką. Na zewnątrz nie wygląda zbyt pięknie, ale w środku jest wręcz cudownie. Na każdej ścianie namalowane są barwne kwiaty, a sufity wyglądają jak bezchmurne niebo w południe. Znajduje się ona kilkadziesiąt metrów od naszego domu, ale mama mnie odprowadza. Nic mi nie mówi, ale widać, że czegoś się obawia. Niestety nie chce powiedzieć czego.

Dziś dzień nauki języków. Na języku angielskim oprócz mówienia uczę się również pisania, czyli ortografii, interpunkcji itp. Następny jest język polski, który idzie mi znakomicie. Mam długą przerwę, więc schodzę na stołówkę, aby coś zjeść. Jedzenie u nas wygląda tak, że po prostu wstrzykujemy sobie dzienną dawkę pożywienia. Codziennie o dwunastej każdy z nas powinien wstrzyknąć sobie do żył substancję zwaną jedzeniem.
- Hej, jestem Mark, a to Anna – Odzywa się nagle stojący za mną niewysoki rudy chłopak, jednocześnie wskazując ręką na piękną niebieskooką blondynkę.

- Cześć. Jestem Mike – Odpowiadam niepewnie.

- Jak pierwszy dzień w szkole? – Pyta Anna.

- Całkiem dobrze. A u was? – Próbuję kontynuować rozmowę. Niestety, nie dostaję odpowiedzi, gdyż nadeszła pora na zastrzyk. Przygotowuję się na potworny ból, jaki czułem wczoraj, lecz ten się nie pojawia. Po chwili uświadamiam sobie, że z dnia na dzień moja skóra staje się twardsza i odporniejsza na ukłucia.

- Widzimy się po szkole przed bramą, Mike. – Słyszę, kiedy jakaś starsza pani odprowadza mnie do sali od niemieckiego. Z tym językiem idzie mi trochę gorzej niż z angielskim, ale jakoś daję radę. Gdy kończymy, nauczycielka prowadzi mnie wprost to sali od rosyjskiego. W porównaniu do innych języków rosyjski to męka. Nauczyłem się alfabetu, ale mówienie idzie mi tragicznie.  Nauczyciel mówi, że z czasem się nauczę. Podobno ludzie uczą się tego przez kilka lat.

Gdy tylko opuszczam budynek, dostrzegam moich nowych znajomych - Annę i Marka.

- Wybieramy się na lody. Idziesz z nami? – Pyta Mark. Wiem, że za dziesięć minut mam być w domu, ale coś mi mówi, że powinienem z nimi iść.

- Jasne, byle nie za długo, bo mama będzie się denerwować. – Odpowiadam w miarę pewnym tonem. Nasze miasteczko nie jest duże, więc do lodziarni docieramy po pięciu minutach. Gdy Mark odchodzi, by zamówić dla nas lody, postanawiam bardziej poznać Annę. Gdy tylko ją ujrzałem spodobała mi się, lecz mama mówiła, że miłość występuję dopiero w wieku piętnastu lat.

- Więc… Ile masz lat? – Pytam starając się być wyluzowanym, niestety bezskutecznie.

- Dziewięć, a Ty? – Odpowiada Anna swoim pięknym i melodyjnym jak śpiew ptaków głosem.

Ja też. – Mówię. Dalsza rozmowa przebiega w nadzwyczaj luźnej atmosferze. Dowiaduję się, że dziewczyna nie ma rodzeństwa, jej mama pracuje w naszej szkole, a tata jest żołnierzem. Po chwili dołącza do nas Mark. Przez kilka minut siedzimy w ciszy i jemy lody, gdy do lodziarni wchodzi dwóch mężczyzn. Postanawiam przysłuchać się ich rozmowie.

- Wiedziałeś, że jakiś człowiek przybył wczoraj do naszego miasteczka? – Pyta jeden z nich.

- Coś słyszałem. Podobno to jakiś urzędnik czy coś w tym stylu. – Odpowiada drugi. Ta rozmowa mnie nie dziwi, ponieważ Ludzie są tutaj jednym z głównych tematów.  Spoglądam na zegarek i widzę, że pół godziny temu miałem być w domu.

- Przepraszam, ale muszę już lecieć. Miło mi było was poznać. – Oświadczam.

 - Nam również. Do zobaczenia jutro na stołówce. – Mówi Mark. Pospiesznym krokiem ruszam w kierunku domu. Myślę, o rozmowie tych dwóch facetów z lodziarni. Czy to przez tego człowieka mama była dziś rano tak zaniepokojona? Nie rozumiem tego wszystkiego. Może jestem jeszcze za młody? Pomyślę o tym jutro.

Gdy otwieram drzwi domu, rozglądam się po korytarzu. Spodziewałem się zniecierpliwionej mamy i ojca marszczącego brwi. Widzę natomiast mamę, która siedzi na kanapie w salonie i nerwowo stuka palcami o stolik naprzeciw niej. Z drugiej części pokoju dobiegają dźwięki przypominające rozmowę dwóch mężczyzn. Jeden głos rozpoznaję – to mój tata. Drugiego jednak nie słyszałem nigdy wcześniej. Gdy wchodzę do salonu, dostrzegam go. To Człowiek. Ten, o którym rozmawiali mężczyźni w lodziarni. Ma na sobie granatowy garnitur. Rozmawia o czymś z tatą. Nie jestem pewny o czym, ale słyszę, jak mówi coś o pokoju i zamieszkach. Nadal nic z tego nie rozumiem. Mama wyprowadza mnie z salonu i ciągnie na górę do mojej sypialni i rozmawia ze mną o pierwszym dniu w szkole. Gdy wychodzi orientuję się, że jest już późny wieczór. Pośpiesznie zakładam piżamę. Ludzie podobno muszą się przed tym umyć. Na szczęście my nie mamy tego problemu. Kiedy kładę się spać nadal myślę o dziwnych zdarzeniach dzisiejszego dnia...